AGENDA POWER POP - AGOSTO 2005













Es el ecuador del verano, seguimos con la prácticamente nula programación de conciertos en salas (es lo que tiene esta época) aunque empezamos a ver la luz al final del túnel y se anuncian visitas de importantes bandas de cara al mes de septiembre, como la de los americanos Straitjackets capitaneados por Eddie Angel que estarán descargando su instro rock en la sala Capitol de Santiago. En contraste con lo anterior los festivales se multiplican como borbones verano tras verano y rara es ya la localidad que no cuenta con uno, los hay de todos los colores y para todos los gustos, pero afortunadamente un año más los aficionados al POP podremos saciar nuestros instintos más melódicos con festivales tan entrañables como el FELIPOP que en el segundo fin de semana de agosto celebra lo que es su sexta edición presentando un más que aceptable cartel; junto a este festival también destaco las actuaciones de PAUL COLLINS en el festival Medina Sonora y la de BOSS MARTIANS en el Noroeste Pop Rock de Coruña.

FELICIDAD POP O CUANDO LA MELODÍA ES LO QUE IMPORTA

¿Existe en este país algún festival con un lema tan significativo y sugerente para cualquier aficionado al power pop como el de “la melodía es lo que importa”?, pues te contesto y te digo que NO!!!, eso es lo que año tras año nos ofrecen desde Limodre (Ferrol) los integrantes de la Asociación Cultural Felicia. Un festival totalmente atípico, de presupuesto modesto y en el que te sentirás como en casa ya que la amabilidad y el buen trato sustituyen al borreguismo, la tontería, el buen rollito de la carpa dance, las masificaciones y las modas estúpidas tan características y tan habituales en la mayoría de los festivales de música (indie) pop. No buscan tu dinero, buscan que disfrutes con la música de la misma forma que sin duda ellos lo hacen, y es esa interacción entre organización, público y músicos lo que lo convierte en un festival totalmente mágico, diferente y al que todos quieren volver cuando lo conocen. Llama mucho la atención por ejemplo la sesión vermouth que se celebra en la mañana del segundo día de festival, en el que la organización pone la comida (churrasco, empanadas, tortilla) y los aficionados que lo deseen pueden subirse al escenario e interpretar en acústico sus temas favoritos (he visto muy buenas actuaciones en la sesión vermouth) ante un público feliz y resacoso del que también forman parte la gente de los grupos participantes en el festival.


He aquí el que probablemente sea mi grupo nacional favorito de power pop y sin ánimo de desmerecer a otras bandas dentro de este estilo y de las que igualmente soy devoto como los asturianos Feedbacks, los clásicos La Granja o grupos más recientes como Champagne, me refiero lógicamente a los BUBBLEGUM, grupo al que tendremos la suerte de disfrutar en el Felipop y de comprobar in situ ese magnífico directo que todos los que los han visto dicen que tienen.

Devotos del mejor power pop clásico, Bubblegum proceden de Oviedo y publicaron su primer disco: “Bubblegum” (derroche de originalidad) en el 2002 a través de ese sello tan reconocido y apreciado por los buenos aficionados al power pop como es Snap Records. Parece ser que están grabando lo que será su segundo larga duración, sigo a la espera de poder comentar o mejor dicho disfrutar de este disco en breve.

BUBBLEGUM compartirán cartel el sábado día 14 de agosto con los madrileños FORTUNE TELLERS, a este grupo si que he tenido la suerte de verlo hace dos veranos aquí en casa, en la sala Rock Club de Ourense, por cortesía de los participantes en la lista de correo Stayfree y esas magníficas fiestas que solían organizar y que tanto se echan de menos. El directo de los Fortune Tellers es energía en estado puro, trepidantes y vitamínicos como pocos, lo suyo es recuperar el espíritu de los grupos mods y no tan mods de los sesenta (magnífica la versión de Los Ángeles en su primer trabajo) y también en la onda de grupos más recientes como los Prisoners, sin duda power mod de primera. Fortune Tellers tienen un disco publicado por Animal Records y en el que se incluyen 8 temas.

Otra que a priori puede ser una actuación destacada de ese día es la de los franceses SWEET APPLE PIE, con dos discos a sus espaldas, lo suyo es facturar buen pop psicodélico sin perder de vista un exquisito y fino gusto por las melodías.

Completan el cartel de esta segunda jornada La Costa Brava y los argentinos Super Ratones.

Pero un día antes, el viernes 13 de agosto podremos disfrutar de por ejemplo, el concierto de la banda madrileña MITTENS, en el que además de gente que procede de grupos como Charades o Spanky Darth Vaders también participa Pep a la guitarra que no es otro que el responsable de ese blog que nos ha ido abriendo camino a todos y que es un punto de referencia obligado para cualquier aficionado al Pop como es Pepsounds. A Mittens los he escuchado hace relativamente poco y me he llevado una agradable sorpresa con ellos, las composiciones me parecen bastante buenas y la voz de María les va perfecta para recrear y conseguir esas bonitas atmósferas y ese gusto por las melodías que pretenden con las mismas, compruébalo y opina tu mismo escuchando sus temas a través de su blog, www.lacoctelera.com./mittens/ . Sin duda un buen arranque para esta sexta edición del Felipop.

Si en algo está especializado este festival es en recuperar a grandes (aunque olvidados) compositores del pop del pasado, como sucedió con por ejemplo P.F. SLOAN o con PETE DELLO Y COLLIN HARE de los HONEYBUS o el grupo británico de los sesenta NIRVANA, este año le toca a CÁNOVAS, RODRIGO Y GUZMÁN, junto con ADOLFO formaron grupos como SOLERA o CANOVAS, RODRIGO, ADOLFO Y GUZMÁN (que lío!!), una de las formaciones más destacadas del pop en español y que comenzaron su andadura musical a principios de los setenta.

Si tuviese que definir la música de SCARLET’S WELL lo haría con la palabra BELLEZA. La duda está en saber como puede desenvolver su magia este grupo en directo y también como puede responder el público del Felipop, más acostumbrado al pop de guitarras, a todo este mundo de fantasías y bonitas canciones. Por si no lo sabías, el lider de este proyecto, Bid, también lo era en ese más conocido grupo llamado The Monochrome Set. La web de SCARLET`S WELL puede ser perfectamente descriptiva de lo que es este proyecto musical, échale un ojo y disfruta: http://www.bid.clara.net/swell/

Completa el cartel del primer día de Felipop, el coruñés Pedro Granell .
Este sería el orden de las actuaciones:


Viernes 12 de Agosto:

THE MITTENS (Madrid)
PEDRO GRANELL
CÁNOVAS, RODRIGO Y GUZMÁN (Madrid)
SCARLET´S WELL (Londres)

Sábado 13 de Agosto:

BUBBLEGUM (Oviedo)
FORTUNE TELLERS (Madrid)
LA COSTA BRAVA (Xixón-Zaragoza)
SWEET APPLE PIE (Tolousse)
SUPER RATONES (Buenos Aires)
Si quieres más información sobre este festival, visita su web: www.felipop.com


Además del FELIPOP también destaco el concierto de PAUL COLLINS el sábado, 6 de agosto en el Festival Medina Sonora que se celebra en la plaza de toros de Medina del Campo (Valladolid), y atentos a Paul Collins que dicen que está en un momento de forma fabuloso, además arropado por esa especie de all star del power pop nacional como son: Octavio Vink (The Crépitos, Protones, Heartbeats) a la guitarra, Pablo Cabanes (The Crépitos) a la batería e Iván Rodríguez (La Ruta) al bajo y que próximamente darán luz a lo que será un nuevo álbum que dicen que recupera el espíritu del primer disco de The Beat. En esa misma jornada del Medina Sonora también actuarán Glen Matlock (fundador de Sex Pistols), The Meows (¿la mejor banda nacional de rock and roll?) y los garageros vallisoletanos Molsaicos.

Los que parecen resistirse a abandonar España son los americanos BOSS MARTIANS que estarán actuando en la playa de Riazor de A Coruña también el sábado, 6 de agosto dentro de un festival que lleva por nombre NOROESTE POP ROCK y en el que compartirán cartel con los portugueses The Gift y con Santiago y Luis Auserón. Puedes encontrar más información sobre Boss Martians en anteriores artículos de este blog.


Artículo escrito por Rafa Beatman

THE EXPLODING HEARTS - DIVERSION, ACTITUD, PASION...



El pasado 21 de julio se cumplían dos años desde aquel fatal accidente de tráfico que acabó con la vida de tres de los cuatro componentes de los EXPLODING HEARTS, lo que supuso no sólo truncar lo que parecía el comienzo de una brillante trayectoria musical (me baso en su sensacional álbum de debut) sino que también puso fin a las expectativas que muchos aficionados se habían creado con este grupo al ver en ellos una esperanza a la hora de devolverle al pop la pasión por las canciones de menos de tres minutos, la energía , la vitalidad juvenil, el gusto por las buenas melodías de pop construídas sobre una estructura punk y los estribillos más adictivos; es decir, que lo devolviese al estado en el que se encontraba a finales de los setenta, cuando hablar de POP era sinónimo de hacerlo sobre diversión, actitud y pasión, algo tan alejado del concepto de pop que impera en nuestros días. No ha podido ser...

EXPLODING HEARTS se formaron en el año 2001, procedentes de la ciudad norteamericana de Portland estaba compuesto por Adam Cox (que ya había hecho sus pinitos musicales en el grupo SPIDER BABIES) a la guitarra rítmica y voces, Terry Six como guitarra solista, Kidd Killer a la batería y Matt Fitzgerald al bajo; cuatro jóvenes con un amplio abanico de gustos musicales que iban desde el punk al glam o al power pop, desde grupos como The Boys o The Jam hasta otros como Nick Love o Raspberries.

En el año 2003 ve la luz su primer larga duración: “GUITAR ROMANTIC” editado en cd por el sello Dirnap y en vinilo por Screaming Apple. No obstante, antes de este trabajo nos queda constancia musical del buen hacer de los EXPLODING HEARTS a través de dos recomendables singles:”Making Teenage Faces” que incluía este tema en su cara A y como cara B: “Your Shadows” y “The Exploding Hearts” con “Modern Kicks” como cara A (tema que también figura en su larga duración) y “Busy Signals” en la cara B (ambos singles publicados en el 2002) y de un directo en un programa de radio que no ha sido publicado de forma oficial, el “Live On KBOO”, que para los que gusten bajar música a través de internet no debería resultar difícil de conseguir. En este directo se incluyen además de temas de una primera maqueta, algunos temas que figurarían posteriormente en “Guitar Romantic” e incluso versiones de clásicos como Paul Collins y su archiconocido “Walking Out On Love”.

Mi primera toma de contacto con este grupo se produjo a comienzos del verano del 2003, alguno de esos amigos a los que me gusta utilizar como confidentes musicales me habían descrito “GUITAR ROMANTIC” como una suerte de The Clash haciendo canciones de power pop; ante semejante definición me apresuré a escucharlo para además de comprobar que estaban en lo cierto, acabar convirtiéndolo en uno de mis discos de cabecera de aquel verano y a la postre uno de los más escuchados de ese año.

Guitar Romantic” es una colección de 10 canciones de ritmo trepidante y contenido energético que ofrecen como seña de identidad el gusto por componer melodías contagiosas sobre una base rítmica ágil y dinámica y unas voces frescas y juveniles adornadas por los poderosos riffs y los punteos que Terry Six saca a su Rickembacker.

Quizás como parte negativa destacaría la producción y el sonido a chatarra y a lata que ofrece la escucha de este CD (para gustos colores, prefiero sonidos más limpios) pero que para nada ocultan e impiden disfrutar de lo que me parece un muestrario del mejor power pop firmado en los 00.

Las influencias musicales de este disco hay que situarlas en los grupos punk pop, power pop, new wave, mod revival o llámalo como quieras de finais de los setenta y así se adivinan dos tendencias a la hora de componer, una con base más en el punk pop en la onda de grupos como los Buzzcoks, los Clash de su segundo disco o los Undertones que se manifiesta en temas como la pegadiza y urgente “I`m a pretender”, “Sleeping aides and razorblades” (cuanta pasión hay en temas como este, sensacionais los cambios de ritmo) o en “Rumours in town” con unos estribillos, coros y sonidos de guitarra que consiguen emocionar. Y otra tendencia más rock al. estilo de grupos como Teenage Head, Hollywood Brats o The Boys y en los que Terry Six se despacha a gusto con su Rickembacker, prueba de ello son temas como: la vacilona “Boulevard trash” con unos teclados que enfatizan ese ritmo de rock and roll que tiene o en “Still Crazy”, las canción más larga, poderosa y contudente del disco.

Además de estos temas destacaría “Throwaway style” con una base rítmica que te sonará a tropecientas mil canciones pero con una melodía y unos coros tan efectivos que emocionan o ese guiño a las composiciones del sixties pop que es “Jailbird”, el tema menos rápido y más relajado del disco en donde un cierto ritmillo garagero, una melodía de altura y un derroche de sonidos rickembacker se unen para noquearte definitivamente.

En definitiva, “Guitar Romantic” me parece un sensacional disco que no debería faltar en la colección musical de cualquier persona que se considere aficionada al. power pop y es que este trabajo, pese a tener tan solo dos años de edad, está considerado ya como un clásico dentro de este estilo de música.

Unos meses después de haber publicado “Guitar Romantic”, en la madrugada del 20 de julio de 2003, cuando regresaban a Portland desde la ciudad de San Francisco tras haber ofrecido un concierto en compañía de la banda The Deadly Weapons, su furgoneta vuelca en la autopista causando la muerte a Adam, Kidd y Matt, punto y final a una gran banda.

Afortunadamente la inquietud musical del único superviviente, Terry Six, no se ha mantenido ociosa y así el pasado mes de abril tuve conocimiento de que el sello Discourage publicaba un single de lo que es su nuevo grupo, THE NICE BOYS, y en el que comparte formación junto con miembros de la también banda de Portland, THE RIFFS. El single incluye dos temas: “You Won`T See Me Anymore” y “Lipstick Love”, y quizás sea bueno al escucharlos no caer en comparaciones con la música de los Exploding Hearts, evidentemene no son los Exploding Hearts ni suenan como los Exploding Hearts, pero si que son dos magníficos trallazos de power pop que nos retrotraen de nuevo a esos magníficos años en lo musical que han sido los del final de la década de los setenta, con melodías brillantes y estribillos pegadizos, canciones que enganchan a primera escucha y que puedes repetir en tu equipo una vez tras otra sin que te lleguen a saturar; es lo que tiene el POWER POP, un estilo sencillo como pocos pero intenso como el que más. En espera de que proximamente salga publicado su primer larga duración tan sólo me queda desear una larga vida a los NICE BOYS!!.


Artículo escrito por Rafa Beatman

HAPPY BIRTHDAY MR. FOSTER!!. THE BOSS MARTIANS EN DIRECTO. SALA TARARÍ. PONFERRADA 6/7/05
















Pues eso, que muchas felicidades al señor Evan Foster, que ayer cumplió años y lo celebró con un concierto, o tal vez mejor decir "show", que dejó hecha unos zorros a la parroquia ponferradina y a todos los que por allí nos acercamos.

Lo primero que salta a la vista (y al oído) es el cambio de formación con respecto a su anterior visita. En este caso los nuevos (bajo y batería) cumplieron su cometido con creces y aumentaron la pegada de una banda que sonaba como un cañonazo.

Por lo demás nada nuevo, pero quién lo necesita cuando tienes cada cinco minutos al bestia de Evan punteando como un poseso a tu lado, salpicandote el sudor que no deja de caer por su frente, sintiendo cada una de las notas que arranca de cuajo a su Les Paul. Mientras, parapetado tras sus teclados, el señorito Nick Contento hace honor a su apellido, rellenando los pocos huecos que quedan en una banda sin apenas fisuras, meneando la cabeza de un lado para otro...¡¡que pinta tiene!!...¡¡menuda camisita ceñida!!..la nota simpática del grupo.

Repaso más que completo a su último L.P. "The Set-Up", con alguna que otra parada en su anterior "Making the rounds" (espléndida "Put some hurt on you") y presentando un puñado de nuevos temas que, desgraciadamente para los fans más poperos de la banda, transitan por los caminos del PunkRock&Roll que caracteriza la segunda mitad de su ultimo disco. Aunque debo decir que gustaron como los que más a un público inusualmente entregado conociendo lo estático de los mozos/as de Ponferrada (nunca entenderé como se puede permanecer tranquilamente sentado en la barra mientras una banda como los Boss Martians sacuden tu cuerpo hasta el límite), pero bueno, ese es un mal extrañamente generalizado.

El bolo continuaba, cada vez más caliente, incluso Scott,el bajista, se dió un largo paseíto por encima de la barra el local, Evan continuaba tocando como si se le fuese la vida en ello, haciendonos gritar y saltar en cada tema...un show espectacular.

Hacia el final del concierto apareció la sorpresa de la noche, la correspondiente tarta de cumpleaños, las velitas, los aplausos, los cánticos, y los mil y un agradecimientos del homenajeado hacia un público sobre el que comenzaban a llover serpentinas, confetti, collares hawaianos, etc...vamos, un cotillón como está "mandao".

Una paradita para reponer fuerzas y una vez más al escenario para regalarnos tres temas que dejaron un gran sabor de boca tanto a la gente como a la propia banda.

Resumiendo; un gran concierto de una cada vez más poderosa banda de Rock&Roll solvente y regular como pocas y que tiene la ventaja de contar con una bestia parda como Míster Evan Foster como front-man.

¿Entendeis la diferencia que existe entre una traca de petardos y los fuegos artificiales? Pues eso señores, pirotecnia fina, energía sabiamente canalizada y nada de ruidismo cutre es lo que ofrecen estos chavalotes de Seattle...¡¡Ay, que fácil parece y qué dificil es!! No os los perdais la próxima vez.
Fotos: Bea y Nacho


Artículo escrito por Nacho Thirdeye

FANZINE MAD PROJECT (1ª PARTE) - ALTRUISMO Y ROCK AND ROLL














Con una mejora sustancial en lo que a formato se refiere y una ampliación en contenido y temas, se presenta el número 4 del fanzine MAD PROJECT, una publicación que poco a poco se ha ido haciendo un hueco entre la cada vez menos poblada oferta de la fanzinería en papel. Este número destaca por lo cuidado de su diseño, por una más que correcta maquetación y por su amplio número de páginas (hasta 63) en las que la ausencia de relleno es una de sus principales señas de identidad.

Como apuntaba anteriormente la temática tratada es amplia y variada y no se limita en exclusiva al campo de la música puesto que abarca otros espacios culturales más o menos relacionados con el mundo del rock, como pueden ser el cine y el comic, y así nos encontramos con un interesante repaso a las carreras cinematográficas de Clint Eastwood y Scorcese y que de una forma original nos presentan como un auténtico duelo entre titanes, incluyendo además una relación con los más destacado de la filmografía de ambos.

Siguiendo con cine, me resultan interesantes las reseñas de algunas de esas películas que los aficionados al séptimo arte consideran de culto, como son "Buffalo´66" de Vincent Gallo, "Driver" de Walter Hill, "Prey for Rock and Roll" de Alex Steyermark, "El hombre que cayó a la tierra" de Nicolas Roeg y "Olvídate de mí" de Michel Gondry.

Mi absoluto analfabetismo en el mundo del cómic se ha visto en parte reducido gracias al artículo escrito por Fernando de Tanxencias Comic (A Coruña) y en el que nos recomienda una serie de comics relacionados con el mundo del rock como "Red Rocket 7" de Mike Albed o "Not Quite dead" de Gilbert Shelton, además promete que las reseñas sobre comics rockeros tendrán continuidad en los siguientes números de esta publicación, algo que sin duda este ignorante en el noble arte de la banda diseñada agradece profundamente.

El bloque que más peso ocupa dentro del fanzine es sin duda el de las entrevistas, alguna de ellas bastante jugosa e interesante, como la que le realizan a Pedro Granell, quien además obsequia a los lectores de Mad Project con una narración de cosecha propia. Otros grupos que se han visto sometidos a las trabajadas y en la mayoría de los casos poco obvias preguntas de los redactores del fanzine han sido bandas tan destacadas dentro del panorama nacional como Sex Museum, Bummer o Hollywood Sinners, también se han atrevido con grupos extranjeros, consiguiendo por ejemplo extraer la vema más fan y apasionada de Sulo de los suecos Diamond Dogs (purito rock and roll el que desprende esta entrevista, beibi) o compartir una tarde de resaca con los moteros y rockeros californianos de The Lords of Altamont frente al mar de Cedeira.

Como buen fanzine de orientación rockandrollera que es Mad Project no podía faltar una referencia a nuestras queridas y satánicas majestades, los Rolling Stones, con un atrayente dossier que repasa todos los directos oficiales de la banda, desde el “Got Live if you want it” del 66 hasta el “Live Links” del 2004, pasando por discos tan destacables como el “Get yer ya-ya`s out” o el “Stripped”, aportando además un toque de originalidad al artículo al añadir un comentario personal sobre las portadas elegidas para cada disco.

Por si fuera poco el fanzine incluye un completo repaso a los conciertos más destacados de estos últimos meses en Galicia (prometen traspasar fronteras en próximos números), una reseña escrita con pasión y nostalgia sobre el Festimal del 2004 (como ya sabeis este festival que se celebraba en Cedeira a finales de julio y que estaba orientado básicamente al punk rock and roll se ha ido al garete por motivos económicos) y un curioso artículo sobre lucha libre mexicana escrita por el americano Mike Frigerio, colaborador a partir de este número en la revista.

Si que me resulta susceptible de ser mejorada la sección destinada a comentario de discos que me parece más bien escasa, obviando además reseñas de trabajos más recientes y es que dentro de la música rock se están publicando cosillas muy atractivas que quizás no deberían ser pasadas por alto en casa Mad Project.

En definitiva, una publicación interesante, trabajada, cómoda y de fácil lectura que puedes llevarte a casa por menos de lo que te cuesta una birra (tan sólo 2 euros) dirigiéndote a los siguientes locales: A Coruña: Soho, Café O Alfaiate, Café- bar Néctar, Discos Noni´s, Discos Portobello, El Beasto, Tanxencias Comics, Video Club El Gran Lewobski. Santiago: Malas Pécoras, Bar Tolo, Tupperware, Disco Precio, A Reixa. Cedeira: Bar O Mástil, Bar Universal. Narón: Discos Menphis.

También a través de internet en : www.falcatruada.com y www.shop.elbeasto.com o directamente por correo : 2 euros + gastos de envío, enviando directamente un e-mail: madproject_fanzine@yahoo.es. En este caso los gastos de envío se compensan ya que os envían gratuitamente un ejemplar a elegir entre el 2º o 3º numero, que también tienen a la venta por 1,5 euros cada uno.

Haz del fanzine Mad Project tu lectura favorita para este verano y consigue ser la envidia en ese chiringuito de playa del que te sabemos cliente, sufrido rockero.


Artículo escrito por Rafa Beatman

THE HOMENS - POWER POP DESDE LA GALICIA POST-FRAGA














Tras su concierto del pasado 24 de junio en Santiago de Compostela, POWER POP ACTION! se ha puesto en contacto con los chicos de THE HOMENS; su cantante Martín Wu ha respondido amablemente a una serie de preguntas acerca de su grupo y de la situación del pop y del rock en Galicia, también nos ha ofrecido su particular visión y forma de entender estos estilos. Además de Martín Wu componen The Homens: Xocas a la batería y Roi al bajo y voces.

Respetando la voluntad del entrevistado las respuestas figuran en gallego y a continuación en castellano.

A pesar de que llevais poco tiempo funcionando como grupo y tan sólo habeis ofrecido dos conciertos se os vió bastante rodados, no disteis una imagen de grupo que estuviese comenzando, esas "tablas" en directo hacen suponer que no sois unos primerizos en esto de la música, ¿quienes forman The Homens?, háblanos un poco de cuales han sido vuestros anteriores proyectos musicales.

MW- (en galego) A verdade é que calquera de nós ten o cu máis ou menos pelado de tocar por aí. Roi, o baixista, toca con Stay Pretty; Xocas estivo en Street Fighter, e segue cos Pollegros, un grupo de hardcore revival no que tamén toco eu; eu estiven bastantes anos en Fame Neghra, e moitos máis noutros grupos con menos oficio e beneficio.
MW- (en castellano) La verdad es que cualquiera de nosotros tiene el culo más o menos pelado de tocar por ahí. Roi, el bajista, toca con Stay Pretty; Xocas estuvo en Street Fighter, y sigue con Pollegros, un grupo de hardcore revival en el que también toco yo; yo estuve bastantes años en Fame Neghra, y muchos más en otros grupos con menos oficio y beneficio.

En vuestros directos os gusta hacer mover y disfrutar al público, pocas veces levantais el pié del acelerador para aflojar el ritmo, en contraste a lo anterior en vuestra web os definís como una banda de pop, ¿cual es vuestra forma de entender este estilo?

MW- (en galego) Supoño que a cousa ten que ver co lugar de onde vimos, e os tres Homens, por fortuna, temos un background bastante distinto. Roi vén do garage, está máis interesado no post-punk e en sons máis rockistas; Xocas e máis eu medramos co hardcore, e a min, aínda que soe a fantasmada, serviume de moito na miña vida diaria. Os tres mamamos, con todo, bastante música enérxica. Ademais, o bo do power pop é que, se non es demasiado exquisito, podes estirarlle os bordes coma unha goma. Supoño que case todo o que teña melodía e enerxía pode ser power pop, máis alá dos Only Ones ou dos Nerves. Non sei, penso que de Teenage Fanclub a Hüsker Dü, pasando por –e estou poñendo exemplos extremos- varios grupos novos de Dischord, por Los Planetas, por Wilco ou polos primeiros Blondie, todo iso ten que ver co que nós facemos. Ou iso espero...
MW- (en castellano) Supongo que la cosa tiene que ver con el lugar del que venimos, y los tres Homens, por fortuna, tenemos un background bastante distinto. Roi viene del garage, está más interesado en el post-punk y en sonidos más rockistas; Xocas y yo crecimos con el hardcore, y a mí, aunque suene a fantasmada, me ha servido de mucho en mi vida diaria. Los tres mamamos, con todo, bastante música enérgica. Además, lo bueno del power pop es que, si no eres demasiado exquisito, le puedes estirar los bordes como una goma. Supongo que casi todo lo que tenga melodía y energía puede ser power pop, más allá de los Only Ones o de los Nerves. No sé, pienso que de Teenage Fanclub a Hüsker Dü, pasando por –y estoy poniendo ejemplos extremos- varios grupos nuevos de Dischord, por Los Planetas, por Wilco o por los primeros Blondie, todo eso tiene que ver con lo que nosotros hacemos. O eso espero...

Aunque siempre hay excepciones, en la actualidad la mayoría de los grupos de power pop apuestan más por las melodías y los juegos vocales que por el "power" y la energía guitarrera ¿como veis vosotros esta escena?, ¿que grupos actuales destacaríais?

MW- (en galego) Buf, aquí vou quedar de rancio, coma sempre. Roi e Xocas son probablemente os que máis sigan as cousas que saen agora, cada un no seu estilo; eu estou un pouco ancorado no 78 e en Washington D.C. Ultimamente estamos escoitando bastante a grupos tipo Franz Ferdinand, The Rapture e esas cousas, aínda que eu quedo con Q and not U, The Shins, La Habitación Roja, etc.
MW (en castellano) Buf, aquí voy a quedar de rancio, como siempre. Roi y Xocas son probablemente los que más sigan las cosas que salen ahora, cada uno en su estilo; yo estoy un poco anclado en el 78 y en Washington D.C. Últimamente estamos escuchando bastante a grupos tipo Franz Ferdinand, The Rapture y esas cosas, aunque yo me quedo con Q and not U, The Shins, La Habitación Roja, etc.

En vuestros directos incluís versiones de grupos como Barracudas, Undertones o Pointed Sticks y en muchos temas se adivinan influencias de bandas de punk y power pop de finales de los setenta, también de grupos más actuales como Yum-Yums o Decibels, ¿cuales son vuestras influencias a la hora de componer un tema?

MW- (en galego) Ben, a nova ola é, polo menos para min, o momento máis estimulante da historia do rock, ao mellor cos anos do medio dos sesenta. A min os Ramones fixéronme quen son, e aínda que agora os escoite moito menos, seguen sendo a miña banda favorita de todos os tempos. Os Undertones teñen, creo eu, a fórmula matemática para facer a canción perfecta. Á hora de facer as cancións pesan moito, pero tamén cousas como as guitarras de Bob Mould, a atitude de Fugazi ou Nation of Ulysses, as melodías de Teenage Fanclub, a enerxía de Supergrass... Ao final, como salvo o baixista todos somos un pouco chatarreiros á hora de tocar, o resultado é purito sonido Homens, jajajaja...
MW-(en castellano) Bueno, la nueva ola es, por lo menos para mí, el momento más estimulante de la historia del rock, a lo mejor con los años de en medio de los sesenta. A mí los Ramones me hicieron ser quien soy, y aunque ahora los escuche mucho menos, siguen siendo mi banda favorita de todos los tiempos. Los Undertones tienen, creo yo, la fórmula matemática para hacer la canción perfecta. A la hora de hacer las canciones pesan mucho, pero también cosas como las guitarras de Bob Mould, la actitud de Fugazi o Nation of Ulysses, las melodías de Teenage Fanclub, la energía de Supergrass... Al final, como salvo el bajista todos somos un poco chatarrerros a la hora de tocar, el resultado es purito sonido Homens, jajajaja...

Situémonos ahora en Galicia; la mayoría de los aficionados coinciden en que hay una falta de relevo generacional en el rock, y que esto se puede apreciar en la asistencia de público a conciertos (cada vez somos menos) o en que el apoyo que se le da a los grupos parece mucho menor a la que se le podía dar por ejemplo a mediados de los noventa, ¿estais de acuerdo?, ¿cual es vuestra opinión sobre esto?

MW- (en galego) Home, eu andaba por aí nos noventa e tampouco creo que a cousa fose moito mellor... É certo que os que estamos nos concertos somos case sempre os mesmos, máis calvos e sempre mirando o reloxo porque hai que currar á mañá seguinte. Pero agora eu vexo máis variedade entre os grupos que hai, e desde logo máis calidade. Ao mellor custa máis atopar locais de aforo pequeno para tocar, iso si, pero tamén veñen por aquí grupos interesantes.
MW- (en castellano) Hombre, yo andaba por ahí en los noventa y tampoco creo que la cosa fuese mucho mejor... Es cierto que los que estamos en los conciertos somos casi siempre los mismos, más calvos y siempre mirando el reloj porque hay que currar a la mañana siguiente. Pero ahora yo veo más variedad entre los grupos que hay, y desde luego más calidad. A lo mejor cuesta más encontrar locales de aforo pequeño para tocar, eso si, pero también vienen por aquí grupos interesantes.

En contraste con lo anterior si que parece que en los últimos años hay un repunte de grupos en Galicia en diferentes estilos y que de momento se mueven sólo a nivel de maquetas, grupos como Triangulo de Amor Bizarro, Niño y Pistola, The Phantom Keys, Megapurple Sex Toy Kid, Jiménez del Oso, Apeiron, Dado, The Majestics y un largo etc, ¿creeis que podemos estar hablando de un nuevo resurgir del pop y del rock en Galicia?, ¿que puede hacer falta para que todo esto fructifique y salga adelante?

MW- (en galego) Eu creo que si, é o que che dicía antes. Penso que nunca houbo tantos grupos bos e tan distintos: os Samesugas, que son os reis do rock en Galicia, pese a quen pese, están moitos banzos por encima de calquera dos demais; Niño y Pistola, que nos deixaron coa boca aberta cando os vimos no Capitol; os Megapurple, os Casanovas... Pasará supoño que coma sempre, un ou dous chegarán a algo e os demais retiraranse aos seus cuarteis de inverno. O que fai falta é nin máis nin menos que o máis difícil: boas cancións.
MW - (en castellano) Yo creo que sí, es lo que te decía antes. Pienso que nunca hubo tantos grupos buenos y tan distintos: los Samesugas, que son los reyes del rock en Galicia, pese a quien pese, están muchos escalones por encima de cualquiera de los demás; Niño y Pistola, que nos dejaron con la boca abierta cuando los vimos en el Capitol; los Megapurple, los Casanovas... Pasará supongo que como siempre, uno o dos llegarán a algo y los demás se retirarán a sus cuarteles de invierno. Lo que hace falta es ni más ni menos que lo más difícil: buenas canciones.

Seguimos en Galicia, ¿considerais que la estructura de salas de conciertos o de pubs y bares musicales que programen un determinado tipo de música, digamos ajeno a modas, es adecuado o la veis insuficiente? ¿lo tiene difícil, por ejemplo, un grupo que esté comenzando como el vuestro a la hora de conseguir actuaciones o encontrar locales en los que poder tocar?

MW- (en galego) Está complicado, a verdade, e xa non che digo nada se queres sacar catro perras para pagar a gasolina... Pero sitios hainos. Non sei, a veces tamén penso que hai xente demasiado exquisita, que só toca se lle poñen unha carpa ou o escenario da Capitol.
MW (en castellano) Está complicado, la verdad, y ya no te digo nada si quieres sacar cuatro perras para pagar la gasolina... Pero sitios los hay. No sé, a veces también pienso que hay gente demasiado exquisita, que sólo toca si le ponen una carpa o el escenario de la Capitol.

Hace unos días supimos de la existencia de un grupo de Ferrol que también se dedica al power pop de orientación más rockera, los BANG 74, pero de todas formas no abundan grupos en Galicia que practiquen estos estilos, ¿que es lo que lleva a tres chicos de Santiago a formar una banda que se mueva por unos terrenos musicales al márgen de estilos más de moda o más practicados?, ¿os marcais algún objetivo como grupo o hacéis música solamente por pura diversión?

MW- (en galego) Pasámolo pipa tocando, pero, evidentemente, para poñerse diante da xente a facer ruído tes que ter un compoñente exhibicionista ao que queres dar saída. A nós encántanos facer cancions; de feito, eu diría que o momento máis bonito que se vive dentro dun grupo é ese, o momento no que as pezas encaixan –mellor ou peor, iso ten que ver co talento de cada un, e o noso éche o que é- e empeza a soar unha canción. Só por iso xa merece a pena estar nun grupo. A música sempre está ben, sempre é liberadora, o que a escaralla é toda a tontería que hai arredor. Así que a ver que é o que acabamos facendo: calquera de nós ten un amplo catálogo de decepcións, nada nos vai pillar desprevenidos. O importante é que sexamos nós os que tracemos ese camiño, e non outros.
MW (en castellano) Lo pasamos pipa tocando, pero, evidentemente, para ponerse delante de la gente a hacer ruido tienes que tener un componente exhibicionista al que quieres dar salida. A nosotros nos encanta hacer canciones; de hecho, yo diría que el momento más bonito que se vive dentro de un grupo es ese, el momento en que las piezas encajan –mejor o peor, eso tiene que ver con el talento de cada uno, el nuestro es el que es- y empieza a sonar una canción. Sólo por éso ya merece la pena estar en un grupo. La música siempre está bien, siempre es liberadora, lo que la jode es toda la tontería que hay alrededor. Así que a ver qué es lo que acabamos haciendo: cualquiera de nosotros tiene un amplio catálogo de decepciones, nada nos va a pillar desprevenidos. Lo importante es que seamos nosotros los que tracemos ese camino, y no otros.

Como vemos sois un grupo totalmente ajeno a modas, tanto a nivel musical como en el idioma utilizado a la hora de cantar, y así junto a temas en inglés también aparecen temas en gallego. Ultimamente los grupos españoles etiquetados de independientes parecen recuperar el castellano en detrimento del inglés, ¿que importancia le dais vosotros al idioma y a las letras a la hora de componer un tema?, ¿de que tratan vuestras letras?.

MW- (en galego) As nosas letras falan de amor, de fútbol, de política persoal –a outra interésame bastante menos-, de rabias varias. Algunhas están colgadas na web. Polo menos no que me toca, a min paréceme moi difícil expresar estas cousas noutro idioma que non sexa o mesmo no que as penso. Tamén facemos outras cancións en inglés; é o idioma do rock, gústelles ou non a algúns, e á hora de escribir unha letra tes moitas máis referencias.
MW (en castellano) Nuestras letras hablan de amor, de fútbol, de política personal –la otra me interesa bastante menos- de rabias varias. Algunas están colgadas en la web. Por lo menos en lo que me toca, a mí me parece muy difícil expresar estas cosas en otro idioma que no sea el mismo en el que las pienso. También hacemos otras canciones en inglés; es el idioma del rock, les guste o no a algunos, y a la hora de escribir una letra tienes muchas más referencias.

Habladnos un poco de cuales son vuestros proyectos musicales, tanto a nivel de futuros conciertos como de una posible grabación de una maqueta.

MW- (en galego) De momento temos programado un concerto máis, o día 8, venres, no Ambigú, en Santiago. Despois das vacacións –en Malta, naturalmente, jajaja- xa pensaremos en gravar algo e en máis cousas.
MW (en castellano) De momento tenemos programado un concierto más, el día 8, viernes, en el Ambigú, en Santiago. Después de las vacaciones –en Malta, naturalmente, jajajaja- ya pensaremos en grabar algo y en más cosas.

En el caso de que llegaseis a publicar un disco, ¿os preocuparía que la gente se lo bajase de internet en lugar de comprarlo?, ¿que opinais de la piratería y de que la gente pueda tener acceso gratuíto a la música a través de internet?, ¿que opinais de la SGAE?

MW- (en galego) Nós temos bastante claro que cando gravemos algo o imos colgar na nosa web, ou noutras. Se o que queres é comunicar, non ten moito sentido facer discos e logo quedar con eles na casa; ademais, non creo que nos quitase de traballar. Eu son comprador de discos case compulsivo, teño moitos máis dos que debera, pero agradecería que non me metesen o clavo nos riles que me meten cada vez que vou á tenda. En canto á SGAE, creo que non temos demasiado que ver con esa xente: ao que se dedican é a recaudar fondos para construírse un edificio de mil millóns en D.C. desde o que fiscalizar concertos e festas. A nós gústanos a música, facemos música. Alejandro Sanz, Bustamante e Teddy Bautista dedícanse a outro negocio distinto, temo.
MW- (en castellano) Nosotros tenemos bastante claro que cuando grabemos algo lo vamos a colgar en nuestra web, o en otras. Si lo que quieres es comunicar, no tiene mucho sentido hacer discos y luego quedarse con ellos en casa. Además, no creo que nos quitase de trabajar. Yo soy comprador de discos casi compulsivo, tengo muchos más de los que debiera, pero agradecería que no me metiesen el clavo en los riñones que me meten cada vez que voy a la tienda. En cuanto a la SGAE, creo que no tenemos demasiado que ver con esa gente: a lo que se dedican es a recaudar fondos para construirse un edificio en D.C. desde el que fiscalizar conciertos y fiestas. A nosotros nos gusta la música, hacemos música. Alejandro Sanz, Bustamante y Teddy Bautista se dedican a otro negocio distinto, temo.

Ya casi por último, ¿cuales son los discos que más habeis escuchado ultimamente?.

MW- (en galego) Eu estou enganchado ao disco de The Evens, o grupo novo de Ian McKaye; é o mellor que escoitei en moitos meses. Xocas flipa con Thee Michelle Gun Elephant. Roi está máis metido no post-punk –The Futureheads, etc.-, e acaba de gravarme -¡pirata ajqueroso!- un de The National.
MW (en castellano) Yo estoy enganchado al disco de The Evens, el nuevo grupo de Ian McKaye; es lo mejor que he escuchado en muchos meses. Xocas flipa con Thee Michelle Gun Elephant. Roi está más metido en el post-punk –The Futureheads, etc.-, y me acaba de grabar -¡pirata ajqueroso!- uno de The National.

¿algo más que quieras añadir?.

MW- (en galego) Que faigades cousas, que faigades cancións, que vaiades aos concertos, que vos namoredes, que vos alegredes e que tamén protestedes. Non hai nada máis achegado á morte que estar sentado coma un papán nun centro comercial. Grazas.
MW (en castellano) Que hagáis cosas, que hagáis canciones, que vayáis a conciertos, que os enamoréis, que os alegréis y que también protestéis. No hay nada más cercano a la muerte que estar sentado como un bobo en un centro comercial. Gracias.

Recordaros a todos que THE HOMENS estarán actuando en el pub Ambigú de Santiago de Compostela el próximo viernes, día 8 de julio y que podeis tener más información sobre este grupo visitando su web www.thehomens.com o escribiéndoles a la siguiente dirección thehomens@hotmail.com.

Las fotos que figuran en esta entrevista han sido cedidas a POWER POP ACTION! por Seve, más conocido como el reverendo caliente. Puedes ver más fotos de este y otros conciertos en su fotolog: rockeye; un buen catálogo de fotografías llenas de rock y sudor que recogen las actuaciones de diversos grupos en directo. ROCK ON!!!.


Entrevista realizada por Rafa Beatman

AGENDA CONCIERTOS MES DE JULIO














Julio, en lo que a directos se refiere, se caracteriza por ser un mes en el que los conciertos en salas (mis favoritos) ceden terreno a las incomodidades varias y aglomeraciones de los festivales de verano, festivales en los que en la mayoría de los casos prima más la cantidad sobre la calidad; y así, para ver a grupos que me interesan -además de pagar una pasta- tengo que soportar a tropecientos grupos que no me gustan lo más mínimo; aunque también puede darse el caso contrario –menos probable- de tener que ver a tropecientos grupos que me gustan el mismo día, algo que no es nada compatible con mi afición a la música, que necesita primero saborear y después asimilar y digerir más lentamente todo lo que escucha.

Pero ya está bien de quejarse, de no ser por estos festivales me quedaría sin ver a gente como ARTHUR LEE, que este mes actuará en un festival gratuito que se celebra en la localidad pontevedresa de Caldas de Reis, junto a esta actuación también me parece interesante la gira española de los Boss Martians, el festival Crossroad de Gijón y el cuarto aniversario de una de mis webs favoritas, www.popmadrid.com

BOSS MARTIANS

Si hace unas semanas hablábamos de los POSIES y nos referíamos a ellos como auténticos sobrevivientes a toda esa explosión de grupos grunge de principios de los noventa, hoy toca hablar de otro grupo de Seattle que comenzó su andadura musical en el año 95, justo cuando este estilo iniciaba su particular descenso a los infiernos. (No estaría nada mal dedicar un especial a los grupos de Seattle que supieron aguantar el tirón y mantener el tipo ajenos a las modas, Posies, Boss Martians, Young Fresh Fellows…).

BOSS MARTIANS han publicado desde 1995 cinco discos; los tres primeros orientados hacia la música instrumental de corte surf: “Boss Martians”, “13 evil tales” y “Move!” y es en el 2002 cuando dan un vuelco a sonido con su disco “Making the rounds” acercándolo hacia estilos como el punk rock and roll y el garage. Su último disco, “The set-up”, es todo un muestrario del mejor rock and roll de garage y power pop, con temas tan brillantes como “oh, Angela” que podría pasar tranquilamente por un clásico de la New Wave.
He tenido la suerte de comprobar toda la fuerza que en directo este grupo ofrece el pasado año en su concierto de la sala Capitol de Santiago, y este mes comenzarán de nuevo una gira por España que, para desgracia del que os escribe, no pisará tierras gallegas. Esta vez no llegan con un disco nuevo bajo el brazo, aunque como leemos en Sonicwave si que presentarán temas de un nuevo disco que comenzarán a grabar una vez finalicen su gira europea. Componen BOSS MARTIANS, además de Evan Foster (guitarra y voz) y Nick Contento (teclados), Tommy Caviezel a la batería y Scott Myrene al bajo. Sin duda cuatro todoterrenos dispuestos a convertir sus conciertos en auténtica fiesta.

Es un directo que recomiendo especialmente a todos los aficionados que como a mi me ocurre, les guste disfrutar de estilos como el rock and roll, el garage o el power pop, subrayando de manera especial lo de power, para que se vayan enterando todos esos grupos descafeinados que últimamente intentan subirse al carro de esta etiqueta y es que temas como “Kill my telephone” “I am your radio” o “Never let it happen again” dejan las cosas claras y son buenos ejemplos de lo que es el power pop y la fuerza y energía que este estilo puede llegar a tener cuando recupera su vertiente más rockera.


Las fechas de BOSS MARTIANS en España son las que siguen: (Información de I Wanna Management):

LUNES 4 DE JULIO. GIJÓN. SALA BOLA 8 + BUBBLEGUN.Sala Bola 8 (C/ Remedios, 11. Cimadevilla). Apertura de puertas:21:00 Horas. Entrada única: 10 Euros.

MARTES 5 DE JULIO. BURGOS. SALA CARMEN 13Sala Carmen 13 (C/ Carmen, 13). Apertura puertas: 22:30 Horas.Entrada única: 8 Euros.

MIERCOLES 6 DE JULIO. PONFERRADA. SALA TARARÍSala Tararí (C/ Reloj, 17). Apertura puertas: 21:30 Horas. Entradaúnica: 10 Euros.

JUEVES 7 DE JULIO. MADRID. SALA EL SOL + MADAME CLAUDE.Sala El Sol (C/ Jardines, 3. Metro Gran Vía). Apertura puertas: 23:00 Horas. Anticipada: 10 Euros. Taquilla: 12 Euros. Venta anticipada en Escridiscos.
VIERNES 8 DE JULIO. ALICANTE. SALA STEREO + STUKAS RAKUDAS. Sala Stereo (C/ Pintor Velazquez, 5). Apertura puertas: 22:30 Horas.Banda invitada: Stukas Rakudas. Entrada anticipada: 11 Euros. Entrada taquilla: 13 Euros. Venta de entradas anticipadas en:Tiendas Tipo de Alicante y Elche, Discos Merlín, FNAC y Black Dog.
SÁBADO 9 DE JULIO. ALCAZAR DE SAN JUAN (CIUDAD REAL). SALA ARCO Sala Arco (AV/ Ferrocarril, S/N). Apertura de puertas: 23:00 Horas.Entrada anticipada: 9 Euros. Entrada Taquilla: 11 Euros. Venta deetradas anticipadas en: Sala Arco, Terraza de verano El Animal,Libreria Imagina, Sala Beat (Tomelloso), 2ª Mano Rock´N´Roll Bar(Tomelloso), Pub Yasta (Campo Criptana).

CROSSROAD FESTIVAL:

El cartel de este festival, un año más, vuelve a ser sobresaliente, contando además con la presencia de la reina del rock and roll para dar mayor prestigio, si cabe, a esta edición, LITTLE RICHARD.



JUEVES 22 DE JULIO (CAMPOS DE LA UNIVERSIDAD LABORAL - GIJÓN)(A partir de las 20.30 horas) :

ROBBIE & THE WILD TRAINS
KING WOLF & THE HOUND DOGS
WILLY DE VILLE



VIERNES 22 DE JULIO (CAMPOS DE LA UNIVERSIDAD LABORAL - GIJÓN)

20.30/21.15 LUCKY PETERSON (ESCENARIO CROSSROAD)
21.15/21.45 J. TEIXI BAND (ESCENARIO SAN MIGUEL)
21.45/22.45 EL VEZ (ESCENARIO CROSSROAD)
22.45/23.15 J. TEIXI BAND (ESCENARIO SAN MIGUEL)
23.15/00.15 BLUES EXPLOSION (ESCENARIO CROSSROAD)
00.15/00.45 THE STEP BROTHERS (ESCENARIO SAN MIGUEL)
00.45/02.00 THE BLASTERS (ESCENARIO CROSSROAD)
02.00/02.30 THE STEPBROTHERS (ESCENARIO SAN MIGUEL)
02.30/ PRESIDENTS OF THE USA (ESCENARIO CROSSROAD)

AL TÉRMINO DEL CONCIERTO DE PRESIDENTS:PINCHADISCOS EN LA CARPA: TIM WARREN (CRYPT RECORDS)

SÁBADO 23 DE JULIO (CAMPOS DE LA UNIVERSIDAD LABORAL - GIJÓN)

20.30/21.30 LEE ROCKER (ESCENARIO CROSSROAD)
21.45/22.45 COLIN JAMES (ESCENARIO CROSSROAD)
22.45/23.30 EERO RAITTINEN (ESCENARIO SAN MIGUEL)
23.30/01.00 LITTLE RICHARD (ESCENARIO CROSSROAD)
01.00/01.45 THE A-BONES (ESCENARIO SAN MIGUEL)
01.45/ LOS LOBOS (ESCENARIO CROSSROAD)

AL TÉRMINO DEL CONCIERTO DE LOS LOBOS ACTUARÁN SUPER RATONES EN EL ESCENARIO SANMIGUEL. Y DESPUÉS:PINCHADISCOS EN LA CARPA: DIEGO MANRIQUE (RADIO 3)

DOMINGO 24 DE JULIO (SALA EL JARDÍN. SOMIÓ - GIJÓN
A partir de las 20.30 horas)


SUPER RATONES
EL VEZ

Más información en www.crossroadfestival.com

4º ANIVERSARIO DE POPMADRID.COM

Como aún no he escuchado a los grupos que actúan, mejor copio y pego el mensaje promocional:

"El próximo martes 5 de julio a las 22.00h cerramos la temporada deconciertos con la celebración de nuestro cuarto aniversario. Será, una vezmás, en la sala Moby Dick de Madrid y en esta ocasión la entrada es libre.

Actuarán MITTENS, grupo que ya hemos recomendado numerosas veces. Son una de las promesas más firmes del panorama maquetero madrileño, hacen cancionesque combinan la influencia del rock de raíces americano con detalles de new-wave, bebiendo de fuentes tan variadas como Wilco, Elliot Smith, Yo laTengo, Teenage Fanclub o The Shins. Este año estarán además actuando en el Felipop.


Junto a ellos actuarán FULL OF GRACE. Se trata de un dúo acústico femenino ue no son ni de un pequeño pueblo de Tenesse, ni hijas de una familia de rednecks de Nueva Orleáns: Full of Grace son de por aquí, pero quién lo diría. A María y a Anita les sobra voz, clase y elegancia, pero además derrochan sentido del humor y su espíritu naif hace que suenen frescas y divertidas. Que se atrevan a versionear a Hank Williams a la vez que dan vida a una canción de Brian Adams lo resume todo a la perfección. A mediocamino entre el country clásico, del que son peligrosas hooligans, y de grupos de pop reluciente como Softies o Go Sailor.

Así que os esperamos a todos para brindar por un año más en este resbaladizo mundo de la música independiente."


ARTHUR LEE WITH LOVE


Por último, el sábado 16 de julio podremos ver gratis en Caldas de Reis al autor de esas grandes páginas de la música pop como son el “Forever Changes” o el “Da Capo”. Actuará en un festival que lleva por nombre Cultura Quente, y entre grupos de distinto pelaje y de lo más variopinto (es lo que tienen los festivales) destaca lla actuación de los bilbaínos ATOM RHUMBA, uno de los grupos españoles que en directo más me ha gustado en los últimos años.

Más información aquí: http://www.culturaquente.com/



Artículo escrito por Rafa Beatman